Merville batterij

De batterij, die uitkeek op Sword Beach en vier 150 mm kanonnen omvatte, was een grote bedreiging voor de geallieerde landingen in de Sword-sector. De uitschakeling van de Merville batterij was daarom één van de eerste doelen op D-Day. In de nacht voorafgaand aan de landing op de stranden op 6 juni, werd luitenant-kolonel Terence Otway gedropt met 750 manschappen met als doel de batterij buiten gevecht te stellen. De batterij van Merville was immers een serieuze bedreiging voor de linkerflank van de Britse troepen, die zouden landen op Sword Beach.

Alle wapenfeiten werden overtroffen door een prestatie van een geheel andere orde: De bestorming van de Merville batterij. De 15-cm kanonnen van Merville stonden opgesteld in betonnen bunkers met wanden van twee meter en met drie en een halve meter zand er bovenop. De uitgangen werden beschermd door dikke, stalen deuren. De perimeterafrastering, die uit prikkeldraadversperringen van vier en een halve meter breed en anderhalve meter hoog bestond, omsloot een gebied van ongeveer 400 vierkante meter, dat verdedigd werd door 130 man. Twintig mitrailleuropstellingen bestreken de wegen door de mijnenvelden die naar de bunkers liepen en een eventuele aanvaller zou nergens dekking kunnen vinden. Ten minste één 20-mm kanon completeerde de bewapening van een batterij, die van vrij korte afstand de linkerflank bedreigde van de troepen die uit zee zouden landen. Daarom was het noodzakelijk, dat de kanonnen van Merville zo snel mogelijk vernietigd werden.

Voltreffers van zware bommen waren niet tot de kazematten doorgedrongen en het kanonvuur van de oorlogsschepen zou de Merville Batterij alleen maar buiten gevecht kunnen stellen, als er een voltreffer op een van de lopen terechtkwam, of als er toevallig granaten door de schietopeningen naar binnen drongen; De kans bestond dat dat gebeurde, maar er mocht niet op gerekend worden.

1000 Lancasters, die kort na middernacht een lading bommen van 1000 kg afwierpen, slaagden er niet in de doelen te raken; ze doodden enkele koeien en maakten enkele diepe kraters die later misschien voor de aanvallers van nut zouden blijken te zijn.

Tijdens de vlucht van Engeland naar Frankrijk waren de piloten gedurende de laatste vier of vijf minuten wegens het afweergeschut genoodzaakt ontwijkingsmanoeuvres uit te voeren, met als gevolg dat de bataljonscommandant van de aanvalsstrijdmacht in de tuin van een Duits stafkwartier terechtkwam. De rest van de strijdmacht kwam verspreid neer over een gebied dat tien keer groter was dan het had mogen zijn. Maar om 02u50 had bataljonscommandant Lieutenant-Colonel Terence Otway 150 man verzameld, een Vickers-mitrailleur, een hoeveelheid seinuitrusting, die nauwelijks voldoende was, en tevens 20 bangalore-torpedo’s. Jeeps, zesponders, mortieren, mijndetectors, alles was verloren gegaan. Met zijn strijdmacht; die hij verdeeld had in groepen van 30 man die elk hun taak hadden, viel de commandant aan. De aanval begon om een paar minuten voor half vijf.

Na een hevig gevecht van man tegen man ging een half uur later een lichtkogel de lucht in, ten teken dat het doel bereikt was. Het was een gevecht geweest van vage schimmen tegen een achtergrond, die af en toe verlicht werd door de lichtflitsen van explosies of door het rossige licht van vlammen. Eén van de kazematten was vernield door twee granaten tegelijk af te vuren en de andere drie met bommen. Een luitenant, die ernstig gewond was, controleerde de vernielingen en stierf kort daarna. Hij was één van de 66 Britse doden. Ongeveer 30 man werd gewond, van wie 20 ernstig. Niet één van de soldaten was ouder dan 21 en voor velen van hen was het hun eerste gevecht.