Het succes van Saving Private Ryan

Saving Private Ryan kan je best omschrijven als een realistische portrettering van het dagelijks leven en de gevechten tijdens een specifieke periode tijdens de Tweede Wereldoorlog. En dit met respect voor de veteranen die deze portrettering in het echt hebben moeten meemaken.

Het verhaal, geschreven door Robert Rodat, verteld een missie uit medeleven die uitgevoerd wordt door Captain Miller (Tom Hanks) en zijn eenheid, geland op de stranden van Normandië waar ze de taak krijgen een soldaat te redden nadat Generaal George Marshall te horen krijgt dat de drie broers van de soldaat al gesneuveld zijn. Het verkondigen van het nieuws, aan hun moeder, dat al haar vier zonen, niet meer zullen thuiskomen moet kost wat kost vermeden worden.

De manschappen van Miller stellen de kwestie in vraag over het feit dat er meerdere levens geriskeerd worden voor het redden van één man, volgens hun meer een publicitaire stunt van het leger. Echter val er weinig te doen tegen de gedrevenheid en visie van Miller zelf.

De beginscène van Saving Private Ryan, een reconstructie van de amfibische landingen op D-day die maar liefst 27 minuten duurt is het visitekaartje van de film en daarnaast een maatstaf geworden waarop de meeste oorlogsfilms op beoordeeld worden.

Het oog voor detail van Spielberg zoals de manier waarop de landingsvaartuigen de kust naderen onder de barre weersomstandigheden zijn zelden geëvenaard. De soldaten kijken net onder hun helm door terwijl de golven tegen de zijkanten van de bootjes uit elkaar spatten. Sommigen moeten overgeven door zeeziekte, anderen houden op een nerveuze wijze hun geweer vast. Wanneer de kleppen naar beneden gaan en ze het strand bestormen, de kogels die in een chaos rond ze heen vliegen en de talloze bominslagen zijn voor Captain Miller letterlijk oorverdovend. Het bloed van gesneuvelde of gewonde soldaten stroomt door het water terwijl Miller om zich heen kijkt en in een trance de gruwel in zich opneemt tot hij terug bij zijn positieven komt.

Het ‘first-person’ effect tijdens de beleving van een gevechtssituatie werd nog nooit zo goed toegepast als in Saving Private Ryan.

Het succes van de films Black Hawk Down (2001), Flags of Our Fathers, Letters from Iwo Jima, Hacksaw Ridge (2016) en voornamelijk Dunkirk zijn voor een stuk te danken aan de vernieuwingen die Spielberg toepaste tijdens de creatie van deze beginscène. De sleutel tot het succes van deze scene ligt aan het feit dat er aan de verleiding weerstaan wordt om uit te zomen naar een totaal overzicht van het slagveld. Op die manier blijft de focus van de menselijke realiteiten op het slagveld altijd dichtbij.

Spielberg zet de kijker letterlijk neer naast Tom Hanks, zodat je een beter idee krijgt over wat er zich daadwerkelijk afspeelde tijdens die dag. Je hebt het gevoel alsof je er echt bij bent en dat is iets wat je nooit op dezelfde manier zult kunnen meemaken in bijvoorbeeld een documentaire. Een andere belangrijke stap naar authenticiteit werd gemaakt tijdens de casting voor de film.

Spielberg koos opzettelijk voor acteurs die meer een ouderwetse look hadden. Mannen zoals Adam Goldberg, Edwards Burns, Tom Sizemore, Barry Pepper en Giovanni Ribisi. Tom Hanks zelf was ideaal voor een rol als respectvolle en degelijke leider. Dit soort details werd waarschijnlijk aan de kant geschoven mocht de regisseur van deze film een jonger iemand geweest zijn die niet groot gebracht was met de Baby Boomers.

De zoektocht van Miller naar soldaat Ryan doorheen de ruïnes van Normandië kon ook op een meer avontuurlijke en heldhaftige manier gepresenteerd worden indien de regisseur minder gevoelig was.

Met Spielberg als regisseur is de missie in de film een standvastige maar doordachte tocht naar het doel aangezien de dood achter iedere hoek kan schuilen en er niets belangrijker is dan de taak die hun opgedragen werd.