Britse luchtlandingen

In de beginstadia van de Britse luchtlandingen was de taak van de 6de Luchtlandingsdivisie zowel ingewikkeld als eenvoudig: ingewikkeld omdat er zoveel kanten aan waren, eenvoudig omdat er geen tijd was voor finesse. Twee parachutistenbrigades moesten midden in het gebied van de vijand neerkomen, op de grens van het Duitse Zevende Leger en het Vijftiende Leger, belangrijke doelen veroveren en tot iedere prijs voorkomen dat versterkingen zich naar de voornaamste slagvelden verplaatsten.

Sterke elementen van de Duitse 711e en 716e Divisie verdedigden in dat gebied de dorpen, steunpunten en bruggen; de 21ste Panzerdivisie stond gereed op hun rechterflank en achter hen lag het volle gewicht van de Duitse Panzer-reserve binnen bereik. Als de twee eerste brigades parachutisten er niet in slaagden bliksemsnel te reageren en hun veroveringen te verzekeren, als ze er niet in slaagden landingsplaatsen vrij te maken voor de zweefvliegtuigen en als ze niet de steun hadden van Pantserafweergeschut, mortieren en het grootste deel van hun zware uitrusting, was hun taak onuitvoerbaar. Wat ze met bliksemsnelle acties bereikt hadden zou dan, nog vóór de zon opging, verloren gaan.

De doelen

Tijdens de Britse luchtlandingen werden er enkele cruciale doelen opgesteld.

De 5de Parachutistenbrigade zou de bruggen over de Orne en het Kanaal van Caen ten noorden van Ranville veroveren, landingszones voor de zweefvliegtuigen vrijmaken en beschermen en een stevig bruggenhoofd vestigen.

De 3de Parachutistenbrigade zou de bruggen over de Dives bij Troam, Bures, Robehomme en Varreville vernielen. Ze zou alle wegen uit het zuidwesten blokkeren en bezetten en de sterke Merville-batterij vernielen en de bemanning ervan buiten gevecht stellen, vóór de kanonnen de linkerflank van de amfibische landingen (Sword Beach) onder vuur hadden kunnen nemen. Voor die laatste opdracht zou men hoogstens één uur de tijd hebben.

De eerste Britse luchtlandingen

Het was 23u30 in de nacht van de 5de juni toen de eerste van de zes Albemarle-vliegtuigen van de Pathfinders van een Engels vliegveld opsteeg met 60 man aan boord, die de bakens moesten plaatsen om de parachutisten de weg te wijzen. Omstreeks diezelfde tijd vervoerden zes zweefvliegtuigen een kleine strijdmacht van het 2de Bataljon van de Oxford and Bucks Light Infantry en van de Royal Engineers, die de bruggen over het Kanaal van Caen (Pegasus Bridge) en over de Orne (Horsa Bridge) moesten veroveren. Het regende en er stond een stevige wind, terwijl de maan af en toe even van achter wolken te voorschijn kwam.

Gedurende de hele nacht van de Britse luchtlandingen gonsde het van het lawaai van de vliegtuigen, de bommenwerpers, de transportvliegtuigen, de sleepvliegtuigen en hun zweefvliegtuigen, die met duizenden over Het Kanaal trokken tussen Le Havre en Cherbourg. Onder hen trokken 5000 schepen, een massale armada, richting de stranden.

Om 00u30 landden de eerste Pathfinders op Franse bodem; tweederde van de strijdmacht was door de sterke wind uit de koers geraakt, bakens waren verloren gegaan, uitrusting was beschadigd, maar er waren er toch nog voldoende troepen bij de doelen aangekomen zodat ze het vitale minimum van hun taak konden uitvoeren. Slechts enkele minuten later maakte een zweefvliegtuig van de eerste groepen op nog geen 50 meter afstand van het doel een buiklanding, overweldigde de vijand die totaal verrast was en bezette de bruggen over het Kanaal van Caen en over de Orne onbeschadigd.

Vijandelijke lichtspoormunitie trok als lichtende stippellijnen langs de vliegtuigen en het luchtafweergeschut vuurde naar de bewolkte hemel. Zweefvliegtuigen en transportvliegtuigen stortten neer langs de kust. Een warm ontvangst wachtte de mannen van het 7de, het 12de en het 13de Bataljon van de 5de Brigade, die uit de wolkenbanken kwamen tuimelen. Terwijl velen al moesten vechten alvorens ze hun benen op de grond hadden, kwamen anderen in bomen terecht, waar ze een gemakkelijk doelwit voor de vijand waren.

Om 02u30 was het 7de Bataljon aan beide zijden van de Orne in hevige gevechten gewikkeld met eenheden van de Duitse 716e Divisie en twee bataljons van de 21ste Panzerdivisie, die onder bevel stond van Feuchtinger en die kort na 01u00 was ingezet. Een compagnie van het 7de die bij Bénouville in het nauw gedreven was, hield stand, vechtend tegen de tijd, maar de geweldige ontploffingen van de beschieting, die aan de landingen uit zee voorafging, schonken de mannen moed.

Het 12de Bataljon veroverde Le Bas de Ranville en kwam tot de ontdekking, dat het niet alleen een grote dosis geluk nodig had, maar ook inspiratie. De vooruitgeschoven pelotons kwamen tegenover 88-mm geschut te staan dat van 70 meter afstand vuurde. De vijand was sterker dan zij en bij de landing was het sluitstuk vernield van de enige zesponder, waarover ze beschikten. Hun enige hoop was de aarzeling van de vijand en die aarzeling was gelukkig groot.

Terwijl Blumentritt zijn best deed het Duitse opperbevel de ernst van de toestand duidelijk te maken en het inzetten van de Panzerreserves gedaan probeerde te krijgen, stelde Speidel met bekwame spoed Rommel op de hoogte en kreeg het bevel de 21ste Panzerdivisie in de strijd te werpen. Maar Feuchtinger had al op aanwijzing van Wilhelm Richter kort na 06u00 een gevechtsgroep van de 21ste ingezet. Als die gevechtsgroep in de tegenaanval minder aarzelend opgetreden was, zou zij de verdedigers van Le Bas de Ranville overweldigd hebben en daardoor de uitbreiding van het geallieerde bruggenhoofd in die richting voorkomen hebben. De verwarring bij de Duitse bevelhebbers en het feit dat de Normandische kust op talrijke plaatsen bedreigd werd, waren in het voordeel van de parachutisten.

Intussen was het derde bataljon van de 5de Parachutistenbrigade, het 13de, veilig geland binnen een sterke perimeter en een sterke strijdmacht was opgetrokken naar Ranville met achterlating van een compagnie, die tot taak had de staken (Rommelspargel) en de landmijnen op te ruimen, die landingen van zweefvliegtuigen met versterkingen zouden kunnen bemoeilijken. Maar de brigade had nog slechts weinig manschappen op de grond omdat vele parachutisten in de bomen waren blijven hangen en een groot aantal bij plaatselijke hevige gevechten betrokken was geraakt, ook al versterkten die uiteindelijk de complete positie.

Toen de eerste commando’s zich bij Ouistreham vechtend een doortocht gebaand hadden vanaf het strand en het bruggenhoofd aan de Orne met een achterstand van slechts twee en een halve minuut op hun tijdschema bereikten, had de kleine strijdmacht van de Oxford and Backs Light Infantry, gesteund door het 7de Bataljon, twaalf uur lang standgehouden tegen krachtige tegenaanvallen die gesteund werden door artillerie en mortieren. Een compagnie, waarvan alle officieren gesneuveld of gewond waren, hield zeventien uur lang zonder hulp te ontvangen stand.

Het was 14u00 toen No. 6 Command de Orne-brug overstak om het 9de Bataljon van de 3de Parachutistenbrigade te gaan versterken. Dat commando had zich toen een doortocht gebaand door vijandelijke steunpunten, een batterij vernield die druk bezig was de troepen op het strand te beschieten en bijna vijftien kilometer gemarcheerd.

Veel moed en durf

Het leek onmogelijk dat een samenhangend patroon zou kunnen ontstaan uit de talrijke opdrachten tijdens de Britse luchtlandingen van de 3de Parachutistenbrigade of dat zeven belangrijke taken, die moesten worden uitgevoerd langs een front van ruim 10 kilometer, met succes konden worden volbracht. Elk van die taken eiste veel durf, een zorgvuldige planning, een rigoureuze timing en vooral de bekwaamheid te improviseren indien er iets mis ging.

De 3de Brigade kwam slecht neer. De rook en het stof van het zware bombardement op de Merville-batterij onttrokken de afspringzones aan het zicht, terwijl bovendien vele bakens beschadigd waren. Luchtafweer en sterke windstoten speelden ook een rol; zweefvliegtuigen werden van hun sleepvliegtuigen gescheiden, vele werden door afweergeschut geraakt en sommige eenheden hadden niet voldoende tijd gekregen om te oefenen. De meningsverschillen die er ontstonden tussen de plannenmakers van Overlord, deden hun invloed nu gelden.

De versterkingen zijn onderweg

Tegen de avond hadden de twee brigades van de Britse 6de Luchtlandingsdivisie, die reikhalzend uitkeken naar hun zweefvliegtuigen met versterkingen, hun taken ten uitvoer gebracht en bruggenhoofden gevormd aan het Kanaal van Caen en aan de Orne. Ze hadden versterking gekregen van de 1ste Commandobrigade en hadden alle wegen uit het oosten afgesloten. Hun toekomst zou afhangen van het succes van de Britse 3de Infanteriedivisie, die de speerpunt vormde van de aanval op de linkerflank.

Het begon duidelijk te worden dat de opmars vanaf de stranden te langzaam verliep. De infanterie had zich ingegraven, in plaats van verder op te rukken. Verkeersopstoppingen op het strand zorgde ervoor, dat de Britten pas vroeg in de middag het strand konden verlaten. Feuchtingers Panzereenheden, die eindelijk hun bevelen gekregen hadden, kwamen met 90 tanks opzetten naar Lion-sur-Mer. De luchtlandingstroepen hadden hun redding te danken aan het feit, dat de Duitse Panzerstrijdkrachten ingezet werden tegen de grootste dreiging: de amfibische landing zelf.