Luftwaffe en Marine op D-day

De Luftwaffe en Kriegsmarine op D-day hadden weinig invloed op het uiteindelijke resultaat van de geleverde slag. Toch is het interessant om af te wegen welke invloed deze strijdkrachten van het Duitse leger tijdens de landingen hadden kunnen spelen, mochten de verhoudingen t.o.v. de geallieerden anders geweest zijn.

De Luftwaffe en Kriegsmarine op D-day

Enerzijds had Nazi-Duitsland zijn luchtmacht aanzienlijk in aantal zien afnemen naarmate de oorlog vorderde. Ook de fabrieken werden in de maanden voor de landingen voortdurend gebombardeerd tijdens Operation Poinblank.

Anderzijds waren ook de talloze U-boten en slagschepen van de Kriegsmarine verbruikt aan de herhaaldelijke aanvallen op de geallieerde konvooien die over de Antlantische oceaan, tussen de VS en Groot-Brittannië, liepen. Daarnaast was, dankzij een toename in productie, de Amerikaanse vloot doorheen de jaren aanzienlijk gegroeid waardoor de Kriegsmarine geen waardige tegenpartij meer was voor deze geallieerde overmacht.

De Kriegsmarine tijdens D-day

De kleine vloot van admiraal Theodor Krancke, opperbevelhebber van de Duitse maritieme groep west, was de enige echte vloot die tussen de Noordkust van Frankrijk en Groot-Brittanië nog actief was. De vloot bestond uit ongeveer zestig vaartuigen van allerlei soort. Ze lag opgesloten in de havens onder voortdurende geallieerde luchtaanvallen. Gevechtsontmoetingen in Het Kanaal hadden zijn torpedobootjagerstrijdmacht gereduceerd tot twee operationele schepen. Voor de rest kon hij nog beschikken over twee torpedoboten, eenendertig motor-torpedoboten en een handvol patrouillevaartuigen en mijnenvegers. Bovendien zouden vijftien van de kleinere onderzeeboten in Atlantische havens beschikbaar gesteld worden.

De enige vorm van ‘echte’ weerstand die de Kriegsmarine tijdens de landingen konden bieden was eerder indirect. De kustlijn in Normandië was voor een groot deel bezaaid met zeemijnen die tijdens D-day hun succes hadden bewezen. Talloze geallieerde schepen raakte hierdoor uitgeschakeld of in moeilijkheden.

In de dagen na D-day slaagden, na herhaaldelijke aanvallen, enkele U-boten er toch in om een aantal geallieerde schepen uit te schakelen waaronder: de HMS Blackwood, de Columbine, de SS Maid of Orleans, en enkele anderen.

De Luftwaffe tijdens D-day

De Duitse Luftflotte III, gecommandeerd door generaal Hugo Sperrle, was eveneens hopeloos verzwakt. Ze moest zich zien te redden met half opgeleide vliegers, en de doeltreffendheid ervan was, ook omdat de sterkte ervan zo geslonken was, daardoor slecht. De vliegtuigen stonden bloot aan voortdurende aanvallen van de geallieerde luchtmacht, op de grond zowel als in de lucht. Begin juni 1944 telde Luftflotte III op papier ongeveer 400 operationele vliegtuigen. Eveneens op papier, waren die verdeeld tussen de 4de en de 5de Jachtvliegtuigendivisie behorend tot het 2de Fliegerkorps. De vliegtuigen van de 4de Divisie hadden in de eerste plaats tot taak de geallieerde bommenwerpers te onderscheppen die aanvallen gingen doen op het Reich, maar konden in geval van geallieerde aanvalslandingen een andere taak krijgen.

Op D-Day bleken noch het 2de Fliegerkorps, noch de divisies ervan, vliegtuigen beschikbaar te hebben om effectief te kunnen optreden. De beloofde jachtvliegtuigen, die zogenaamd uit Duitsland onderweg waren, kwamen meestal niet opdagen. De meeste vliegers kenden Frankrijk niet; slechts enkelen van hen konden behoorlijk kaartlezen. De chef-staf van het 2de Fliegerkorps schatte dat hij hoogstens vijftig vliegtuigen onder zijn commando had.

Ter zee noch in de lucht was er dus een strijdmacht die het tegen de geallieerden kon opnemen, en Rommel maakte zich weinig illusies over zijn taak.

De Duitse legers in het westen die voortdurend vanuit de lucht bestookt werden, die gebrek aan voertuigen hadden, die niet behoorlijk geoefend waren, die van slechte kwaliteit waren en niet meer beschikten over hun radarinstallaties konden niets anders doen dan de grote slag lijdzaam afwachten.