Utah Beach

Om 6 juni om 02u00 bereikten de voorste schepen van Force U, bestaande uit 12 konvooien met in totaal 865 schepen, hun verzamelgebied op 12 mijl afstand (19km) van de westkust van het schiereiland Cotentin, tegenover de duinen van Varreville: Utah Beach. De aanval op Utah Beach, helemaal op de westelijke flank, was eigenlijk een op zichzelf staande operatie. Als al het andere mislukte zou het versterkt kunnen worden om een bruggenhoofd te vormen, om Cotentin af te snijden, Cherbourg te veroveren en vandaaruit een nieuwe poging te wagen. In dat geval zou Overlord verleden tijd zijn.

Operatiebevel I luidde:

” Het 7de Legerkorps doet op D-Day te H-Hour een aanval op Utah Beach en verovert met een minimum aan vertraging Cherbourg. ”

In de uren voor het aanbreken van de dag kwamen de bevelen, die aan het 7de Legerkorps gegeven waren. De 4de Infanteriedivisie zou het bruggenhoofd vormen; het 8ste Infanterieregiment voorop samen met het 1ste Bataljon op de rechterflank, op Green Beach, en het 2de Bataljon op de linkerflank, op Red Beach; twee compagnieën van ieder bataljon in de voorste linie; in elk landingsvaartuig 30 man; vijf landingsvaartuigen voor elke compagnie, twintig landingsvaartuigen met 600 man in de voorhoede en twee compagnieën van het 70ste Tankbataljon in de eerste golf. Achter hen zou dan de ene golf na de andere volgen om H+5, H5-15, H+17, H+30 en zo verder de hele dag en de hele nacht door : infanterie, tanks en genietroepen, allemaal in het ondiepe water, allemaal door de versperringen, de mijnenvelden, over het strand, de duinen, de dijken, de inundaties, het binnenland in naar de dorpen en de open velden : 40 kilometer door het smalste deel van het schiereiland, van Carentan naar Lessay en dan verder naar het noorden naar Cherbourg.

De landing op Utah Beach

H-Hour was voor de westelijke flank 06u30, maar langs de invasiestranden maakten getijvariaties verschillen in H-Hour van de rechter- naar de linkerflank noodzakelijk. Tussen Utah Beach en Sword Beach bestond daarom een tijdsverschil van 1 uur 25 minuten. Maar de mannen op de rechterflank waren even eenzaam als die op de linker. In de kille morgenstond werden ze heen en weer geslingerd in hun kleine landingsboten. Boven hun hoofden trilde de lucht van het gedreun van de vliegtuigen. Het lawaai werd steeds heviger; kanonvuur dreunde, granaten gierden door de lucht en overal om hen heen waren mannen en vaartuigen. Toch waren zij daar eenzamer dan ooit.

Langs de donkere kustlijn spoot van de ene kant naar de andere het zand omhoog, in een torenhoge stofwolk omhoog geblazen door de explosies van granaten en bommen. Als een dreigend, ondoorzichtig gordijn hing die stofwolk boven het strand.

Vijandelijke granaten explodeerden boven het water, met af en toe de doffe dreun van een ontploffende mijn ertussendoor. Mannen struikelden en vielen met wijd uitgespreide armen voorover in het water, niet meer in staat zich op te richten door het gewicht van hun uitrusting. Het lawaai hechtte zich vast in de geesten van de mannen en vormde een vuurzee, waarin de laatste kreten van hen die sneuvelden niet meer waren dan het angstig piepen van muizen in een leeuwenkooi. De 60 Duitse soldaten van Batterij B van het 29ste Bataljon Veldartillerie zagen donkere schaduwen die ploeterden door het water, onder het water, een deel van het patroon op de bodem van de zee.

Maar het patroon schoof op zonder zich om persoonlijke rampspoed te bekommeren, de tweede golf, de bulldozers in hun landingsvaartuigen, de speciale genie-eenheden, allemaal waren ze gereed. De zware kanonnen van het beschietingssquadron scheurden de grauwe dageraad aan bloedrode flarden; dat zou nog 40 minuten zo doorgaan. 276 vliegtuigen van de Amerikaanse 9th Air Force kwamen aanrazen laag over de strandstellingen en lieten hun bommen vallen : 4404 bommen van 125 kg op zeven doelen, allemaal ‘volgens het boekje’.

Zeventien van de 33 ondersteuningsvaartuigen schenen het hemelgewelf te doen scheuren met de ondraaglijke herrie van hun raketten, die ze op de kust afvuurden. Op andere vaartuigen ratelden mitrailleurs, misschien in de hoop mijnen tot ontploffing te brengen, misschien alleen maar om het moreel te steunen, maar alle tezamen ‘doordrenkten ze de stranden met vuur’.

Nog 700 meter en precies op tijd : tien aanvalslandingsvaartuigen met in totaal 300 man op de linkerflank en tien met 300 man op de rechterflank. Achter hen aan kwamen 28 DD-tanks; de schuimkoppen van de vijandige zee sloegen eroverheen, de lange lopen van hun kanonnen staken als snuiten van monsters vooruit, een wonder dat te danken was aan het initiatief en de besluitvaardigheid van hun commandanten, die de tanks te water gelaten hadden op 3000 meter afstand, ‘niet volgens het boekje’.

Het strand ging bijna geheel schuil achter het zandgordijn, dat omhoog geworpen werd door het kanonvuur en door de bommen. Het leek wel alsof het een geheel vormde met de lucht erboven. En daarin, daaronder ‘bevond zich de vijand… als er nog een vijand kon bestaan!

Ongeveer 67 bommenwerpers waren er niet in geslaagd hun bommen af te werpen, een derde van de rest was tussen de hoog- en laagwaterlijn gevallen en het grootste deel van de rest was op de forten van La Madeleine terechtgekomen.

Een snelle, pijnloze landing

De voorste aanvalsgolf zond rookprojectielen omhoog om de kanonniers van de beschietingsmacht te verzoeken het vuren te staken. Toen was er nog 300 meter af te leggen… de klappen van de landingsvaartuigen gingen omlaag. 300 mannen van het 2de Bataljon waadden tot aan het middel door het water naar het strand. Ze hielden hun geweren boven hun hoofden en hun blik gericht op het droge zand en ze voelden zich met nieuwe moed bezield. Normandië, de eerste mannen waren aan land gegaan en uit het stof van de strijd had geen schot geklonken. De tanks rolden grommend uit zee tegen het strand op en zaaiden angst en schrik onder de weinige verdedigers, die het hoofd nog durfden opheffen. Hier en daar klonken toch een paar aarzelende schoten.

De eersten die het strand betraden en hun kameraden, die achter hen aankwamen, wisten niet dat het getij hen meer dan een kilometer ten zuiden van hun doel had doen belanden. Ze mochten van geluk spreken. Ze waren namelijk op een minder goed verdedigde strook strand geland dan het stuk waar ze moesten landden. Twee uur later waren de voorste eenheden van het strand af. De vijandelijke steunpunten werden met compagniessterkte gezuiverd en de duinen behoefden niet bestormd te worden. Om 10u00 waren zes bataljons infanterie al bezig van het strand het binnenland in te trekken en de geniesoldaten werden slechts af en toe door een explosie in hun taak gehinderd en eraan herinnerd hoe kwetsbaar ze waren, toen ze hun springladingen aanbrachten. Tegen 12u00 was het strand gezuiverd ten koste van zes doden en 39 gewonden. En in totaal waren 400 mannen op het strand in de weer geweest, allemaal zonder dekking en zonder pantserbescherming.

Kort na de middag waren drie bataljons van het 22ste Infanterieregiment op weg naar het noorden om de noordelijke uitgang van het strand vrij te maken. Het 3de Bataljon nam de kustweg om een flank te verankeren in Hamel-de-Cruttes, het 1ste en het 2de Bataljon waadden schuinweg van het strand af, tot aan het middel en soms tot aan de oksels door de inundaties naar St. Germain-de-Varreville. Het 12de Infanterieregiment trof het nog slechter; vele mannen waren tot aan hun hals doorweekt bij de opmars vanaf de Grand-Dune-positie, vlak achter het strand.

In de loop van de dag verloren het 8ste en het 22ste Infanterieregiment 12 man. Als het er tweehonderd waren geweest, zou men de verliezen nog matig gevonden hebben; als het er 1200 waren geweest zou dat een tegenslag zijn geweest, waarmee men rekening had moeten houden. Een enkele soldaat, bewapend met een achterlader, zou in het eerste half uur minstens twaalf man op het strand buiten gevecht hebben kunnen stellen, inclusief een brigadecommandant en een kolonel. De 4de Infanteriedivisie moest in hoofdzaak vechten tegen de krachten van de natuur en die waren niet gering. Verder naar het oosten, voor hun landgenoten op Omaha Beach, viel het niet zo mee.