Juno beach

Tegen dat de Canadezen met twee brigades in de voorhoede landden aan weerszijden van het monding van de Seulles en de duinen bestormden, had het tij gezorgd dat Juno Beach op het smalste gedeelte nog maar honderd meter breed was en de strijd op de flankerende stranden was toen al een tot twee uur oud. De Canadezen wilden niet achterblijven.

De Canadese 7de Brigade, met het Royal Winnipeg Regiment en de Regina Rifles in de voorhoede, landde op de rechterflank ten westen van de Seulles, enkele minuten later gevolgd door de Canadese 8ste Brigade. Ze werden gesteund door acht, misschien tien, DD-tanks , met manschappen van de Canadian 1st Hussars als bemanning. De tanks waren 800 meter voor de kust in het water gegaan. De zee was woelig, ze liepen voortdurend gevaar te zinken en ze moesten zich een weg zoeken door een warnet van hindernissen, die als de stompen van een versteend woud uit het water omhoog staken.

Op de linkerflank vormden het Queen’s Own Regiment of Canada en het North Shore Regiment zonder pantservoertuigen de voorhoede van het Canadese 8ste Regiment; ze stormden naar de duinen en de zware mitrailleurs van de vijand brachten zware verliezen toe aan de Queen’s Own in de 30 seconden, die ze nodig hadden om de bescherming van de strandwal te bereiken. De landingsvaartuigen, die de pantservoertuigen van de genie aanvoerden, worstelden nog met de zware zeegang en de hindernissen en de DD-tanks werden op het droge aan land gezet, toen de infanterie van de speerpunt al een flink eind op weg was en al bezig was de vijand uit Courselles en Bernières te verdrijven. Toen het Régiment de la Chaudière een kwartier later landde, werd er nauwelijks nog een schot gelost.

De Canadese bataljons naderden Juno Beach in een ruwe zee en een harde wind, die de boten een flink eind het strand op joeg. De gevaarlijke klippen van die smalle kuststrook dwongen de landingsboten te wachten op hoog water en toen het eindelijk hoog tij was, moesten de grote vaartuigen maar hopen dat de golven hen over de meeste hindernissen heen zouden dragen, terwijl de kleinere boten moesten proberen tussen de gevaarlijke hindernissen door een weg naar het strand te zoeken. Op een bepaalde plaats vlogen 20 van de 24 landingsboten in de lucht en terwijl de stukken en brokken van hun boten om hen heen uit de lucht kwamen vallen, probeerden de mannen, die erin gezeten hadden, zo snel mogelijk het strand te bereiken. Volgens de rapporten ‘werden brokken van de wrakken wel honderd meter de lucht in geslingerd en sommige mannen die achter een golfbreker dekking probeerden te vinden, werden met splinters doorzeefd’.

In de harde wind en het snel opkomend tij dat de branding tot een hel van schuimende hoge golven maakte, konden de stuurlieden van de stormboten alleen maar hopen en bidden. De eerste drie boten die op de linkerflank van de Canadezen naar Juno Beach voeren, vlogen de lucht in, maar alle mannen die erin zaten bereikten op twee na het strand, waar ze zich in de strijd mengden.

Een Chaos op Juno Beach

Er waren vele dappere mannen in de landingsboten, die van Sword Beach tot Utah Beach naar het strand voeren, mannen die moesten vechten tegen branden, schipbreuk en exploderende munitie. Een van die mannen, een zekere Jones, redde een gewonde van de verdrinkingsdood in een half volgelopen boot en amputeerde diens beide afschuwelijk versplinterde benen. Hij was geen dokter, alleen maar een ziekenboegverpleger, maar hij kreeg het voor elkaar. En er waren op die dag op de stranden velen zoals die ‘Jones’, maar voor geen van hen was de strijd zo grimmig als voor de mannen die de Canadezen bij Juno Beach naar het strand brachten.

De LCOCU (landing craft obstacle clearance units : eenheden die tot taak hadden de hindernissen voor de landingsvaartuigen op te ruimen) van de vernielingsploegen van de marine en de strandeenheden, deden hun uiterste best om orde te scheppen in de chaos van gemineerde hinderniswrakken. Bulldozers schoven niet alleen de wrakken uit de weg, maar schoven ook op het strand gelopen boten terug in zee om ze de gelegenheid te geven terug te keren naar de schepen.

Toen de genie-aanvalspantservoertuigen van de 22nd Dragoons en van het 26th Assault squadron, aan het front van de Canadese 7de Brigade het strand bereikten, hadden de DD-tanks, die tezamen met de infanterie geland waren, al afgerekend met het grootste deel van de vijandelijke stellingen, die bewapend waren met 75-mm geschut en met zware mortieren en mitrailleurs, maar er kwam nog vrij veel mortier- en automatisch vuur op de stranden neer van stellingen die verder in de duinen lagen. De vlegeltanks waren dringend nodig om doorgangen vrij te maken naar de stranduitgangen voor de pantservoertuigen en auto’s, die naar het strand aangevoerd werden en de Petards en AVRE’s (Assault Vehicle, Royal Engineers) kwamen erachteraan om te zorgen dat de infanterie niet op het strand bleef steken.

Aan de oostkant van de Seulles schoot de opmars flink op en aan beide zijden van de rivier hadden de vlegeltanks de uitgangen voor 09u30 opengebroken, hadden de AVRE’s de ergste kraters en strandgeulen dichtgegooid en waren de sluizen van de Seulles opengezet om een krater leeg te laten lopen, die zo groot was als een dorpsvijver en twee keer zo diep.

Op de linkerflank hadden vlegeltanks en Petards bij Bernières bressen geslagen in de 3,50 m hoge Anti-tankmuur; daarna verleenden ze steun aan de infanterie, die de vijandelijke bunkers en steunpunten en de versterkte huizen begon aan te vallen. Nog voor de middag rolden de vlegeltanks onder commando van de Canadese 2de Pantserbrigade het binnenland in.